‘En iedere keer moet ik huilen bij die vraag.’
Aan het woord is Elma, een cliënte die met mij haar sollicitatiegesprek wil oefenen.
Ze is al een aantal keer op gesprek geweest, en iedere keer moet ze huilen als haar opleiding ter sprake komt. Ze krijgt namelijk altijd de vraag waarom ze zéven jaar lang heeft gestudeerd. Deze studie is toch in vier jaar af te ronden? Of heeft ze gewoon lekker lang genoten van haar studententijd?
Elma heeft een aantal jaar voor haar zieke vader gezorgd, tot zijn overlijden. Er waren periodes waarin ze meer in het ziekenhuis zat dan in de collegebanken. En als ze wel thuis was had ze vaak zoveel aan haar hoofd, dat de studie op het tweede plan kwam. Elma haar moeder was al eerder overleden en als enigst kind wilde zij er zijn en alles doen voor haar vader.
Inmiddels is het al een paar jaar geleden en heeft ze een fijn leven. Het verlies van haar ouders heeft ze, dacht ze, wel goed verwerkt. Maar de gedachten aan haar studietijd riepen iedere keer veel emoties op. En op tranen zit je niet te wachten in je sollicitatiegesprek. Weg is alles wat je wilt vertellen over je motivatie en je kwaliteiten. Voor de sollicitatiecommissie niet leuk, en voor Elma al helemaal niet.
Op mijn verzoek schreef ze alle vragen op die haar in de sollicitatiegesprekken zo uit balans brachten. Daarna zochten we bij elke vraag een antwoord van ongeveer vier zinnen dat kort de situatie van toen weergaf. Genoeg informatie die niet uitnodigde tot meer vragen. En daar gingen we mee oefenen. Ik was de sollicitatiecommissie en Elma was zichzelf.
We wisselden de ‘sollicitatiegesprekken’ af met een spelletje of een oefening en de eerste paar keer dat ik Elma ‘overviel’ met een vraag over haar opleiding was het wel even moeilijk. Maar het ging steeds beter naarmate Elma de antwoorden paraat had. We oefenden voor de spiegel haar houding en gezichtsuitdrukking als ze haar verhaaltje deed.
Twee maanden later werd ze aangenomen op een nieuwe functie. Er was in het sollicitatiegesprek niets gevraagd over haar opleiding.
