Het verlies van Willem


De afgelopen twee jaar waren verschrikkelijk geweest. Na meer dan dertig jaar werken bij een grote multinational was hij in de reorganisatie herplaatst bij een bedrijf met een vergelijkbaar product. Alleen, hij was een specialist geweest en dat kon hij niet meer zijn bij zijn nieuwe werkgever. Hij raakte gefrustreerd, ging fouten maken en na veel gedoe en onbegrip van beide kanten was hij akkoord gegaan met ontslag.

50 jaar, een grote vent, worstelend met gevoelens van onmacht, boosheid en berusting. Ergens wel zeker van zichzelf dat hij een nieuwe baan zal vinden, anderzijds ongerust door verhalen over crisis en leeftijd. Hij ervaarde uit zijn naaste omgeving heel veel druk. Van zijn partner, van zijn vrienden. Allemaal sporen ze hem aan tot solliciteren, tot actie ondernemen. Vooral niet te gaan zitten. Dit kon ik fysiek ook aan hem zien; hij was onrustig en kon soms moeilijk uit zijn woorden komen.

Het is een feit dat als je je werk verliest, je door de verlieservaring ook weer bepaald wordt bij eerdere verliesmomenten in je leven. Toen ik hem dat uitlegde zag ik dat ik de juiste snaar had geraakt. Hij had de afgelopen jaren heel veel verlies geleden. Verlies van gezondheid, verlies van werkplek, zijn moeder was in zijn armen gestorven, en hij had twee huisdieren moeten laten inslapen. Steeds weer afscheid nemen.

In zijn omgeving kon hij daar niet te lang bij stilstaan. Er moest gewerkt worden en door flink aan te pakken heb je geen last van je verdriet. En emoties zijn al helemaal niet voor op het werk.
Toch?

Willem zijn ontslag leidde tot ‘normale’ rouw. Daar hebben we het niet zo gemakkelijk over. Rouw over een verlies door de dood misschien nog wel, maar rouw over ontslag, reorganisatie of fusie wordt nogal eens als ‘weerstand’ gelabeld.

We bekeken de transitiecirkel in relatie tot zijn werk. Willem moest aan de slag met rouwarbeid. Taken verrichten om met zijn verlies om te gaan. Daar heb ik hem praktische handreikingen voor gegeven. Wat hij nodig had is tijd en rust om betekenis te kunnen geven aan zijn verdriet.

Mijn advies was om de komende twee maanden alleen aandacht te geven aan zichzelf en zijn verlies. Niet heel actief op zoek te gaan naar werk. Het solliciteren en loopbaantraject even op een laag pitje te zetten. Wel een beetje netwerken, wat contacten onderhouden of opnieuw leggen binnen zijn vakgebied. En verder vooral aandacht aan zichzelf en zijn proces te geven. Om straks gemotiveerd en vol (zelf)vertrouwen actief te kunnen zoeken naar een nieuwe baan.

Willem vond het een verademing, om stem te geven aan zijn gevoelens. Tijdens de coaching ontspande hij zichtbaar.
Soms begint veranderen bij stilstaan.

Copyright © all rights reserved 2024 Agnes Kroon